سـاقی بریـز بـاده که تـازه گـلـو کـنـی            شرمنـده آمـدم که مـرا زیر و رو کنی

پیمان شکن شدم سرِ این نفس، حق توست            من را مؤاخذه سرِ این خُلق و خو کنی

هر بار جای من، تو حیا کرده‌ای ولی            دستِ مرا نشد که تو یک بار رو کنی

هر شب به این بهانه صدایت زدم فقط            تا با دلِ شکـسـتۀ من گـفت و گـو کنی

امـشب نـمی‌شـود به نـمـاز شب عـلـی            فـکـری به حال سـائـل بی‌آبـرو کـنی؟

مـثـل عـبـای کهـنـۀ حــیــدر، دل مـرا            آیا شـود به دست کریـمـش رفـو کنی؟

با روسیـاهی آمـده‌ام محـضرت که تو            با اشک روضه باز مرا شست و شو کنی

ای روزگار، رحم به زینب نمی‌کنی؟!            هر چه مصیبت است فقط سهم او کنی

دیــروز داغ مـادر و امـروز هـم پـدر            بر این صبورِ غمزده، بغضِ گلو کنی

فرقِ عـلـی شکـافـته، حالا عـقـیـلـه را            نامردی است با پدرش رو به رو کنی

بوسه بزن به رأس پدر چون که کربلا            بایـد وصـال رأس حـسـین آرزو کـنی

جز حـنجـر بـریـده که پـیـدا نـمی‌کـنی            هرچه میان خونِ تنش جست و جو کنی